ŻAŁOBA

Żałoba związana z utratą kogoś bliskiego to jeden z większych rodzajów cierpienia, jaki może spotkać człowieka w ciągu życia. Jest to naturalny proces, który ma swoje etapy i który trzeba przeżyć, aby uporać się ze stratą. U każdego żałoba wygląda i przebiega nieco inaczej. Różny jest także jej czas trwania.

Żałoba jest procesem naturalnym i nieuniknionym, ale zdarza się, że cierpienie staje się zbyt przytłaczające, dezorganizuje życie codzienne, uniemożliwia dbanie o siebie i najbliższych, nie pozwala wykonywać obowiązków zawodowych. Czasem dochodzi do sytuacji zatrzymania się na jednym z etapów żałoby – obserwujemy to, gdy natężenie trudnych emocji nie spada mimo upływu czasu. Nie decydujemy o śmierci, ani swojej, ani cudzej, ale możemy zdecydować się, że zmierzymy się z uczuciami, które w nas ona wzbudza.

Strata bliskiej osoby w wyniku samobójstwa wywołuje oprócz cierpienia szereg innych trudnych uczuć. Najczęściej pojawiają się wtedy: poczucie winy (co mogłem zrobić?, co przeoczyłem?, czy mogłem temu zapobiec?), oskarżanie siebie o brak wsparcia, próba zrozumienia, co przeżywał bliski. Często pojawia się złość na zmarłego (bo nie zadbał o pozostawioną rodzinę i naraził ją na stygmatyzację społeczną), która jest jak najbardziej normalna i warto dać jej wybrzmieć. Czasem pojawia się równolegle poczucie ulgi (rodzina przez długi czas żyła w napięciu, poczuciu bezradności i lęku przed stratą ukochanej osoby, która na przykład długo chorowała i podejmowała już wcześniej próby odebrania sobie życia). Uczucie ulgi dla żałobników jest bardzo trudne. Wiąże się ze wstydem i poczuciem winy wobec zmarłego. Pojawiają się myśli o własnym egoizmie i poczucie, że jest się złym człowiekiem.

Śmierci samobójczej bliskiej osoby towarzyszy zwykle obecność policji, lekarza, prokuratora, a to wszystko dodatkowo w połączeniu z atmosferą podejrzliwości. Okoliczności te odbierają w pewnym sensie rodzinie prywatność przeżywania straty. Utrudnia to pożegnanie się ze zmarłym, a więc i proces żałoby jest zaburzony.